I tought I was lost...

Met gebogen hoofd liep Joli door de gangen van de gevangenis. Aan haar zijden waren twee bewakers die haar nauwlettend in de gaten hielden. Ze voelde zich erg ongemakkelijk. Ze was beschuldigd van moord. Ze had zo erg haar best gedaan hen te overtuigen dat ze niemand had vermoord. Maar niemand geloofde haar. Het lukte niet. En nu moet ze hier zitten. Levenslang... Ze werd ruw naar voren geduwd door één van de bewakers. Half struikelend liep ze verder. Nee, hier hoorde ze echt niet thuis. Thuis... Een traan rolde over haar wang toen ze zich thuis herinnerde. Was ze maar in Frankrijk gebleven. Oh, was ze maar...

Uiteindelijk waren ze er. Ze stonden voor een grote, zware deur. Een bewaker opende de deur en ze werd ruw de cel in geduwd. Half vallend liep Joli de cel in. Ze draaide zich om en zag nog net hoe de deur met een harde klap dichtgeslagen werd. Ze hoorde het slot dichtdraaien. Nu was ze gevangen. Voor altijd. Tranen stroomde over haar wangen en haar schouders schokte. Langzaam draaide ze zich om. Met haar betraande ogen keek ze de cel rond. En daar zag ze iemand waardoor haar hart een slag oversloeg. Daar was Anastasija, een oude vriendin van haar. 'Ana!' riep ze blij. Ze zette een paar stappen naar voren en een lach verscheen op haar gezicht. Ze was hier niet helemaal alleen. Ze had nu tenminste nog iemand...

& Anastasija Alesio <3

Na een lange dag te werken in de keukendienst had ze een snelle douch genomen en was meteen richting haar cel gestapt. Een diepe zucht rolde over haar lippen en ze schudde haar hoofd toen de andere gevangen vroegen als ze wou mee kaarten. Vandaag deed ze het even rustig aan. Met voeten zo zwaar als loot sloofde ze naar haar cel en plofte ze op haar bed. Haar deur had ze gesloten om rust aan der hoofd te krijgen, ze had vandaag zo veel moeten regelen en dan ook nog helpen in de keuken. Werken was niet echt haar ding. Na een tijdje op haar buik hebben gelegen draaide ze zich om een graaide een boek onder haar bed vandaan. White horse was de titel van de zwart gekleurde boek waar een gezicht van een meisje opstond. Geweldig boek was het en ze las het nu al voor de derde keer. Het was is iets anders dan die stomme romans, ja deze boek ging over een dodelijk virus waardoor een groot deel van de mensheid wordt uitgeroeid en de overlevenden genetisch verandert. Zo ontstaat een apocalyptische wereld waarbij een menswaardig leven door het virus niet meer mogelijk lijkt. De gedachten om deze boek weer is te lezen maakt Ana weer ene klein kind en opent meteen de eerste hoofdtuk terwijl ze haar bril op haar neus schuift met haar wijsvinger. Uren leken voorbij te gaan en geconcentreerd las ze een paar hoofdstukken uit, haar vingertoppen reikte als naar de hoek van de bladzijde om deze om te slaan toen haar deur ineens werd geopend. Een zwaar geïrriteerde blik verscheen in haar ogen toen ze dacht dat één of andere gevangen haar kwam storen maar inplaats van war ze dacht wat het was stonden er twee bewakers met een meisje in het midden. Met een opgetrokken wenkbrauw keek ze toe hoe een bewaker het meisje ruw naar binnen duwde en de deur op slot draaide. Anastasjia vouwde haar boek dicht en legde deze naast neer toen het blonde meisje zich omdraaide. 'Ana!' Met grote ogen keek ze haar van top tot teen en haar hart sloeg een paar slaggen over toen ze haar herkende. "Joli?" Vroeg ze verbaasd en ging voorzicht staan. "JOLI!" Ze vloog haar oude vriendin aan en knuffelde haar alsof haar leven ervan af hing. Ze stapte een stukje achteruit maar hield de armen van haar oude vriendin vast terwijl ze haar is goed bekeek. "Wat doe je hier? Ohmygawd Joli.. Wat heb je gedaan?"

'Joli?' vroeg Ana toen ze voorzichtig ging staan. Joli kon het niet laten te lachen. 'JOLI!' schreeuwde haar vriendin het uit. Ana vloog op haar af en knuffelde haar bijna dood. Uiteindelijk liet Ana los maar ze hield nog wel haar armen vast. 'Wat doe je hier? Ohmygawh Joli.. Wat heb je gedaan?' vroeg haar vriendin. Joli's lach verdween en met gebogen hoofd gaf ze antwoord: 'Ik ben beschuldigd van moord...' zei ze zachtjes. Zal Ana haar wel geloven? Zal ze net als alle anderen denken dat ze echt gemoord had? Nee, Ana kende haar. Ze wist dat Ana wist dat ze dat nooit zal doen. Ze richtte haar hoofd op. 'M-maar.. Wat doe jij hier?' vroeg ze. Ze kende Ana. Maar ze had zeker niet verwacht dat dit zou gebeuren. Misschien was ze toch iets te goedgelovig...

'Ik ben beschuldigd van moord...' Met een verwarrende blik keek ze haar vriendin aan. Vragen overspoelde haar hoofd, ze kon nooit beschuldig zijn voor moord. Voor moord!! "Beschuldig voor moord!? Joli watte fuck heb je gedaan?" Ze trok haar voorzichtig mee naar haar bed en liet haar rustig zitten. Het moest een behoorlijke schrik voor der zijn en Anastasija keek haar met ogen vol medelijden aan. M-maar.. Wat doe jij hier?' Ana schudde haar hoofd en legde haar hand op Joli's schouder. "Das nu niet belangrijk, vertel me wat is er gebeurd Joli. Vertel me alles" Ze klonk bezorg, Joli hoorde hier niet. Ze was altijd al zo onschuldig geweest hoe kon ze ooit hier belandde!?

'Beschuldigd voor moord!? Joli watte fuck heb je gedaan?' vroeg Anastasija verward. Joli schudde mismoedig haar hoofd. Ze werd meegetrokken en ze ging rustig zitten. Ana schudde haar hoofd en legde haar hand op haar schouder nadat ze had gevraagd wat zij hier deed. 'Das nu niet belangrijk, vertel me wat is er gebeurd Joli. Vertel me alles,' klonk haar vriendin bezorgd. Joli haalde diep adem en begon aan haar verhaal. Het kon maar beter gezegd zijn, nietwaar...?
'I-ik ben dus beschuldigd van moord..' begon ze stotterend door de snikken heen. 'J-je weet toch wel dat we verhuisd zijn naar Amerika omdat mijn ouders... Jou ''ontdekt'' hadden...' Ze vond het niet leuk om zo over haar vriendin te praten. Zelf vond ze het ook niet leuk dat Ana zo iemand was. Maar ach, ze was een goede vriendin. 'En ik leefde daar gewoon, je weet wel.. Ik werkte bij verschillende baantjes, had vrienden, had een goed leven.' Ze pauzeerde even om te bedenken wat er allemaal gebeurde. Het ging allemaal zo snel opeens... 'E-en toen... Ik was een avondje stappen. Met was vrienden. Het was laat geworden en sommige waren wat dronken... De volgende dag was er op het nieuws.. Dat er iemand vermoord was... In de buurt van waar wij de vorige avond waren. Er waren mensen die ons gezien hadden... Dus... We werden aangeklaagd...' Ze barstte opeens in een spontane huilbui uit. Het was zó oneerlijk! Ze had dit nooit verwacht. 'Hoe konden ze dit doen?!' schreeuwde ze luid. 'H-hoe...? I... Ik begrijp het niet...' Ze was stil en keek Ana verdrietig aan. 'Ik.. Mijn vrienden... Hoe konden ze dat doen? Ze zijn allemaal tegen mij ingegaan... Allemaal...' Weer barstte ze in tranen uit. Haar vrienden waren haar vrienden niet. Nooit geweest ook. Het was geen grote groep, vier met haar erbij. En alle drie zeiden ze dat zij het gedaan had. Ze wisten dat het niet waar was. Niemand van hen had het gedaan. Niemand. En toch, omwille van henzelf hadden ze haar de schuld gegeven. En zij met haar goede hart kon het niet verdagen om te zeggen dat zei het waren. Ze zouden haar toch niet geloven... Ze haalde weer diep adem om weer verder te vertellen. 'In.. In ieder geval.. Ik ben dus, aangeklaagd, door mijn.. Vrienden... En ik, ik durfde en wilde ook niet zeggen dat zij het waren. Wat ze waren het niet. Niemand van ons was het. Het was gewoon toeval. Maar niemand geloofde me dat ik het niet gedaan had. Dus.. Nu zit ik hier.. Levenslang...' Vertelde ze. Toen ze klaar was met haar verhaal keek ze Ana aan. Zal ze het wel geloven...?

Anastasija beet op haar lip en keek met een ongelooflijke blik naar Joli. Ze snapte maar niet na al die maanden, jaren zels dat ze nu hier naast haar zat. Naast haar in de gevangenis, in dezelfde cel.. 'I-ik ben dus beschuldigd van moord..J-je weet toch wel dat we verhuisd zijn naar Amerika omdat mijn ouders... Jou hadden ''ontdekt'' Stotterde ze, en Ana knikte. Het gaf haar een steek in haar hart om weer te horen hoe de ouders van Joli haar hadden verboden om haar poit nog is te zien en om zeker te van te zijn dat ze niet meer met elkaar omgingen waren ze verhuisd waar ze natuurlijk kapot van was. Joli was altijd al haar echte vriendin geweest en het was een zware tijd voor haar geweest toen ze ineen spoorloos verdwenen was. 'En ik leefde daar gewoon, je weet wel.. Ik werkte bij verschillende baantjes, had vrienden, had een goed leven.' Ze knikte en probeerde Joli rustig te houden maar ze merkte dat het moeilijk voor der was dus hield ze haar hand op haar bovenbeen en keek haar met een warme blik aan. 'E-en toen... Ik was een avondje stappen. Met was vrienden. Het was laat geworden en sommige waren wat dronken... De volgende dag was er op het nieuws.. Dat er iemand vermoord was... In de buurt van waar wij de vorige avond waren. Er waren mensen die ons gezien hadden... Dus... We werden aangeklaagd...' Ze stopte en barste in tranen uit, Anas keek naar de tranen die over haar vriendins wangen rolde. Ana pakte Joli vast en drukte haar tegen der aan, haar hoofd op die van haar en ze haalde een paar keer geruststellend haar handen over haar eug. "Sshh, sshh stil maar" Suisde ze en wiegde haar als een klein kind heen en weer om haar tot rust te krijgen. "Tis goed, rustig maar" Haar Russische accent klonk zachtjes terwijl ze haar vriendin kameerde tot ze weer rustig was om veder te praten. 'Hoe konden ze dit doen?! H-hoe...? I... Ik begrijp het niet...Ik.. Mijn vrienden... Hoe konden ze dat doen? Ze zijn allemaal tegen mij ingegaan... Allemaal...' Ze veegde de tranen van Joli's gezicht af en drukte haar stevig tegen der aan, als een moeder die haar pups beschermde. 'In.. In ieder geval.. Ik ben dus, aangeklaagd, door mijn.. Vrienden... En ik, ik durfde en wilde ook niet zeggen dat zij het waren. Wat ze waren het niet. Niemand van ons was het. Het was gewoon toeval. Maar niemand geloofde me dat ik het niet gedaan had. Dus.. Nu zit ik hier.. Levenslang...' Ana luisterde hoe Joli haar verhaal afmaakte en wreef een paar kaar kalmerend over haar hoofd. "Het komt allemaal goed, rustig maar" Zei ze zachtjes.

Het hielp haar hoe haar beste vriendin haar troostte. Ana was dan misschien anders dan haar, heel anders. Maar ze was wel een goede vriendin. Geen vriendin die haar aanklaagde om haar eigen hachje te redden... 'Het komt allemaal goed, rustig maar,' zei Ana zachtjes. Joli keek Ana verbaasd aan. 'Hoe dan? Het is fijn dat jij er bent. Maar misschien kom ik hier nooit meer uit! Dan is dit mijn verdere leven..' zei ze verdrietig. Ze kon het niet geloven. Ze had nooit gedacht dat haar leven zou zal zijn. Maar ze kon ook haar ouders niet de schuld geven van verhuizen. Want technisch gezien, als ze niet waren verhuisd, was ze nu ook niet in de gevangenis. Maar haar ouders waren verhuisd vanwege Ana. Maar haar kon ze al helemaal niet de schuld geven. Dat nooit. Nee, het was gewoon haar toekomst, haar lotsbestemming...

'Hoe dan? Het is fijn dat jij er bent. Maar misschien kom ik hier nooit meer uit! Dan is dit mijn verdere leven..' Ana slikte en keek voorzich uit, nadenkend wat ze moest zeggen. Vaak was ze wel goed met woorden maar op zulk soort moment sloeg haar keel gewoon dicht. Ze aaide nog een paar over Joli's bol en zuchte na een lange stilte. "At least we have each other in here kid" Ze keek Joli met een kleine glimlach aan en drukte haar vriendin beschermend tegen haar aan.

Er kwam geen antwoord van haar vriendin. Wel aaide ze nog een paar keer over haar bol en dat voelde goed. Ze voelde zich een stuk beter. 'At least we have each other in here kid,' zei Ana. Er verscheen een kleine glimlach op Ana's gezicht. Joli glimlachte terug. Ze werd beschermend tegen haar vriendin aan gedrukt. Dit voelde goed. 'Merci...' zei ze zacht. Het was vreselijk. En het zal zeker niet leuk worden. Maar gelukkig had ze haar vriendin.

Toen Joli haar een glimlach terug schonk sloot ze kort haar ogen en zuchtte. 'Merci...' Ana liet haar rustig los en hief zich zelf van het bed en legde haar boek weer onder haar bed. Ze hoopte op een rustige dagje vandaag maar ze kreeg meteen de wind van voren, haar oude vriendin die ze zo lang niet meer had gezien zat nu op haar bed. Het leek wel een droom, een nachtmerrie.. "Laten we wat gaan eten misschien knap je wat op met een volle buik" Ana reikte haar hand uit om Joli van het bed te helpen en opende de deur.

'Laten we wat gaan eten misschien knap je wat op met een volle buik,' zei Ana en ze reikte haar hand naar Joli uit. Joli knikte en pakte de hand. Opeens merkte ze hoeveel honger ze had. Ze had al een tijd niet gegeten. Ze liep achter haar vriendin aan. Ze had wat spanning in haar buik. Ze had geen idee wat ze kon verwachten. Nieuwsgierig maar ook met spanning liep ze achter Anastasija aan.

- kort ;c

Nadat ze deur had geopend wachtte ze eventjes op Joli en stapte de cel uit. Haar handen gleden over de leuning toen ze naar beneden liepen naar de kleine binnenplaatsje van hun Celblok. Er waren wat gevangen die hun nieuwsgierig aankeken maar zijzelf gaf er niet zo veel aandacht aan. Haar gedachtes waren nu bij Joli en hoe ze haar vriendin het beste kon helpen terwijl ze hier zat. Ze nam de uitgang en liep om het hoekje en bereikte de lange gangen die zich een weg vormde naar de kantine. Ze glimlachte kort naar die blondie en stapte door tot ze bij de eetzaal waren aangekomen. "Dit is de kantine" Zei ze met haar Russische accent en knikte naar de rij. "Je gaat in de rij staan en de keukendienst schept je eten op, simpel as fuck" Grinnikte ze en liep naar de rij. Met haar hand gebaarde ze dat ze voor mocht gaan en zette een stapje opzij zodat ze kon insluiten.

Nieuwsgierig liep Joli achter Ana aan. Ze gingen hun cel uit, de trap af naar een binnenplaatsje. Verschillende gevangen keken haar nieuwsgierig aan. Joli keek even snel rond en nam de anderen in zich op maar langer dan een seconden maakte ze geen oogcontact. Met gebogen hoofd liep ze verder.
Uiteindelijk waren ze bij de kantine. 'Dit is de kantine,' zei Ana. Joli keek rond. Het rook er naar eten maar verder was het simpel. 'Je gaat in de rij staan en de keukendienst schept je eten op, simpel as fuck,' grinnikte haar vriendin. Joli glimlachte. Samen liepen ze naar de rij. Joli knikte even toen Ana haar voor liet gaan. Ze voelde zich zo ongemakkelijk tussen al deze gevangenen. Iedereen zat hier al een tijdje en zij was nu de enige nieuwe, voor zover ze wist dan. Gelukkig had ze Ana...

Ana keek verveeld naar haar grote zwarte schoenen en pulkte af en toe aan het randje van haar broek. Waarom duurde het altijd zo lang? konden ze niet wat sneller opscheppen ofzo? Ze had vandaag geen keukendienst en het leek er altijd op als zij er niet was om opdrachten te geven alles tien keer zo langzaam ging. Nadat ze eindelijk aan de beurt waren pakte ze een bord van de stapel en liep door, ze gaf een kort knikje aan Joli dat ze aan de beurt was en keek toe hoe haar blonde vriendin het eten aanam. Snel schoof ze door toen Jol klaar was zodat niemand voor kon dringen. Ze wees naar het eten wat ze wou en het werd voor de opgeschept. Met een goedkeurend blik pakte ze haar bord weer aan en liep richting een tafel en ging zitten. "Verwacht maar geen 5 sterrendiner hoor Jol" Grinnikte ze en prikte wat lomp met haar plastice vork in het voedsel.

In spanning wachtte Joli af wat komen zou. Ze was dit totaal niet gewend en ze had dus ook geen goed idee wat ze kon verwachten. Ze schoof door toen degene voor haar klaar was. Een beetje ongemakkelijk keek ze naar de mensen die dus blijkbaar keukendienst hadden en het eten. Ze wist niet zo goed wat ze ervan moest vinden. Ze knikte beleefd toen ze het eten kreeg opgediend en liep verder om Ana niet op te houden. Toen haar vriendin ook haar eten had volgde ze haar naar een tafel. Daar gingen ze zitten. 'Verwacht maar geen 5 sterrendiner hoor Jol,' grinnikte haar vriendin. Joli glimlacht en keek naar haar eten. Ze had ook niet verwacht dat je goed eten zou krijgen in een gevangenis. Ze pakte haar vork en prikte in haar eten. Ze nam een hap en kauwde in stilte. Het duurde even voordat ze het doorgeslikt had. Ze wist niet goed wat ze ervan moest vinden. Het was zeker niet lekker. Maar het was ook niet super vreselijk. Het was... Gevangenisvoedsel...

Na een tijdje wat in haar eten hebben gepoerd begon ze langzaam het naar binnen te werken, het was niet de beste maaltijd wat ze heeft gehad maar het viel mee. Soms waren er dagen dat het eten best goed was maar soms was het ook een hoopje flauwe pap. Ze kuchte eventjes en nam nog een paar happen voor ze Joli weer aankeek, "Als je wil kan ik je morgen na het werk je een rondleiding geven?" Probeerde ze om de stilte te breken maar voor Jol antwoord kon geven kwam een gevangen naar haar toe gestapt. Haar groene ogen waren op de ander gericht en ze maakte een korte babbeltje, ze werd gevraagd als ze vanavond kwam pokeren en ze knikte met een grijns. "Natuurlijk kom ik" Zei ze tegen haar andere vriendin, ze knikte weer en keek eventjes naar Joli die met haar eten bezig was. "Ik zie je vanavond, ons plekje eh" Grinnikte en weefde kort met haar hand dat ze kon gaan. Ana richtte haar blik weer op Joli en glimlachte kort voor ze weer een hap nam. "Ik maak je morgenochtend om 5 wakker, dan kan je eventjes opfrissen bij de douchruimtes" Zei ze met een volle mond en met haar dikke Russische accent. "Is dat goed?"

'Als je wil kan ik je morgen na het werk je een rondleiding geven?' zei Ana. Joli keek op van haar eten en knikte. 'Dat zou fijn zijn,' antwoordde ze. Ze kende het hier natuurlijk niet, ze had eigenlijk ook geen flauw benul van hoe het er in een gevangenis uitzag. Ze was er natuurlijk ook nog nooit geweest. Ze keek ook op toen er iemand anders bij hun tafel kwam staan. De andere vrouw richtte zich op Ana en nieuwsgierig volgde ze het gesprek. Ze hadden het over pokeren. Ana zei dat ze zou komen. De andere vrouw ging weer weg. 'Ik maak je morgenochtend om 5 wakker, dan kan je eventjes opfrissen bij de doucheruimtes,' zei haar vriendin met volle mond. Je kon haar Russische accent goed horen. 'Is dat goed?' Joli knikte. Vijf uur was wel vroeg maar zo hoorde het blijkbaar hier. Ze zal zich er maar aan moeten aanpassen. En het zal vanzelf wel wennen. Ze had nog haar hele leven... 'Is prima, merci,' bedankte ze haar vriendin. Haar Franse accent was goed te horen. Snel nam ze nog een hap van haar eten.

'Is prima, merci' Anastasija knikte en schokte het laatste beetje eten naar binnen. Ze likte snel haar lippen af en maakte haar handen schoon met een servetje en keek haar vriendin aan. "Het is allemaal wennen in het begin maar het valt allemaal wel mee, ik help je wel met de eerste stappen. Het komt goed I promise" Zei ze met een speelse knipoog en stond op. "Wil je wat drinken?" Vroeg ze en pakte haar lege bord om die weg te leggen.

Joli nam achter elkaar happen van haar eten. Ze herinnerde zich weer dat ze honger had en meteen begon haar maag te knorren. Het was goed om wat eten binnen te hebben, ook al was het niet heel lekker eten. 'Het is allemaal wennen in het begin maar het valt allemaal wel mee, ik help je wel met de eerste stappen. Het komt goed I promise,' zei haar vriendin. Joli knikte en schonk Ana een verdrietige glimlach. Het was fijn iemand te hebben, en dat die iemand Ana was was al helemaal geweldig, maar ze had het echt nooit gedacht dat dit haar leven zou zijn. Maar ach, zo is het nou eenmaal... Er kan niets meer veranderd worden. 'Wil je wat drinken?' vroeg Anastasija. 'Ja, graag,' antwoordde Joli. Nu merkte ze ook hoe dorstig ze was.

Nadat ze haar bord had opgeraapt en het servetje tot een propje had gemaakt wachtte ze op antwoord van Jol. 'Ja, graag,' Ana knikte en liep weg. Snel legde ze haar bord in de grote bak boven de prullenbak en gooide haar propje weg. Daarna liep naar de tafel waar drie grote kannen water stonden en pakte twee grote plastic bekers die met water vulde. Een kleine grijns vormde op haar lippen toen ze de beker voor Joli neerlegde en weer ging zitten. Ze kruiste haar benen over elkaar en nam een paar grote slokken water en haalde haar arm over haar mond om de gemorste druppels weg te vegen.

Ze keek toe hoe haar vriendin wegliep en haar spullen opruimde. Intussen nam Joli nog een paar happen. Ze zag hoe Ana water voor hen beiden inschonk. Toen ze terugkwam nam Joli dankbaar de beker water aan. Met gulzige slokken dronk ze bijna meteen de helft van haar water op. Ze zette de beker met een zucht neer en nam nog een paar happen van haar eten. Ze had wat meer genomen omdat ze wist dat ze honger had. En het was nodig geweest, zag ze nu. Ze richtte haar bruine ogen naar haar Russische vriendin. 'Hoe kom jij hier eigenlijk?' vroeg ze voorzichtig. Joli wist dat Ana dingen deed die zij nooit zal doen. Dus het was ook wel logisch dat ze hier zal zitten. Maar hoe, wist ze natuurlijk niet. Ze hoopte dat ze niet iets gevoelig had geraakt en dat haar vriendin zich niet beledigd voelde of zo iets.

Toen ze haar mond had afgeweekt en haar armen over elkaar op de tafel had gelegd keek ze toe hoe de blondie haar halve beker opdronk. Zo te zien had ze niet alleen honger. 'Hoe kom jij hier eigenlijk?' Vroeg Joli, Ana trok haar wenkbrauw op en keek Jol met een duistere gloed in haar gifgroene ogen aan. Haar vingers tikte zachtjes op de koude ijzeren tafel terwijl ze af en toe om der heen keek. "Een stomme fout gemaakt op de verkeerde moment, das alles" Reageerde ze kort en leunde wat naar achteren. Haar humeur was als sneeuw voor de zon verdwenen en haar killheid nam het van haar over.

Ze zag de verandering van houding bij Ana. 'Een stomme fout gemaakt op de verkeerde moment, das alles,' antwoordde ze. Joli keek haar meelevend aan. Het was dus niet zo handig om er over te praten. Ze zag de kilheid in Ana naar boven komen. 'Het spijt me,' reageerde ze. 'Ik had het niet moeten vragen.' Snel bedacht ze een ander onderwerp maar ze kon er niet op komen. Ongemakkelijk en met gebogen hoofd keek ze naar haar vriendin.

In haar ogen waren donderwolken samen gekomen en het leek er op dat er een storm zou gaan uitbarsten. Anastasija balde haar vuisten op en keek weg van Joli, ze moest rustig blijven.. Ze moest weer controle krijgen net als vroeger. Een frustrerende zucht rolde over haar lippen en ze drukte haar handen tegen haar gezicht. 'Het spijt me,' Ana schudde haar hoofd toen Jodi zich verontschuldigde, 'Ik had het niet moeten vragen.' Ging ze door waardoor Ana een waarschuwende blik naar haar wierp. "Ik heb gewoon even veel aan me hoofd, het ligt niet aan jou" Zei ze met een licht geïrriteerd onder klank en tikte weer met haar vingers op de ijzeren tafel.

Ze zag haar vriendin worstelen met haar gevoelens. Oh shit, het was echt niet handig om het te vragen. Ze moest snel op een ander onderwerp komen en er nooit meer een woord over zeggen. 'Ik heb gewoon even veel aan me hoofd, het ligt niet aan jou,' zei Ana met een licht geïrriteerde onder klank. Joli knikte maar zei verder niets. In stilte at ze de laatste happen van haar eten op en dronk ze haar water op. Ze veegde haar mond schoon met een servetje. Niet wetend wat ze nu precies moest doen bleef ze zitten. Uiteindelijk ging ze staan en pakte haar spullen. 'Ik eh, ga dit even opruimen...' zei ze een beetje ongemakkelijk en ze liep weg. Nadat ze alles had opgeruimd bleef ze staan. Ze keek naar het tafeltje waar Ana zat en zuchtte diep. Hoe kon ze dit weer goed maken? Ze moest op een ander onderwerp komen. Maar wat? Ze keek de eetruimte rond, op zoek naar iets wat het andere onderwerp zou kunnen zijn. Natuurlijk zag ze niets bijzonders. Met spanning in haar buik liep ze weer terug naar de tafel en ging zitten. Ze keek een paar keer ongemakkelijk naar haar Russische vriendin maar bleef verder stil. Ongemakkelijk frummelde ze met een stukje stof van haar gevangenisoutfit. Uiteindelijk hief ze haar hoofd op en keek Anastasija aan. 'Eh, hoe gaat het hier verder eigenlijk aan toe? Ik hoorde je iets zeggen over werk..?' begon ze. Ze hoopte dat uitleg Ana zal afleiden van haar huidige gemoedstoestand.