Surprise

Haar schoenen piepte en haar vingers frunnikte aan haar nieuwe gevangeniskleding. Het was twee maanden geleden dat ze weer in de gevangenis zat. Dat ze weer gemoord had voor geld. Haar ogen volgde de gangen en haar voeten de richting van de bewaker welke haar mee nam. Ruby's hart wou dat ze omdraaide en wegrende, weg van Wallfield Prison, maar haar brein wist dat dat geen goed idee was dus bleef ze door lopen. Het was vreemd hoe bekend de muren van een gevangenis zo bekend konden zijn hoewel je er nog nooit geweest was. Ze schraapte haar keel en opende haar mond. Nee. Ze sloot haar mond weer en liet haar mouwen met rust. Ze haalde een hand door haar haar en opende haar mond weer. "Is er toevallig ook thee?" Haar Britse accent was goed hoorbaar in haar vraag. Ze hoorde de bewaker voor haar mompelen en brommen, maar een echt antwoord was niet hoorbaar. Ze kneep met haar duim en wijsvinger in haar neusbrug, haar frustratie merkend.

"Je word rondgeleid door een andere gevangenen."Was het enige dat de man zei voordat hij de deur naar een binnenplaats opende. Een paar ogen schoten haar kant op en haar wangen kleurde zacht rood. Aandacht was iets waar ze nog steeds niet aan gewend was. Ze haalde nog een keer haar hand door haar haar voordat haar donkerbruine ogen iedereen langs gingen en hun observeerde.  

Met haar handen achter haar hoofd staarde ze met een verveelde blik in haar ogen naar de plafond. Ze had gisteren een gesprek gehad met de directeur over dat er een nieuwe gevangene vandaag naar Wallfield werd overgeplaatst en omdat ze in dezelfde Celblok zaten was zij er weer verantwoordelijk voor. Ze kraakte eventjes haar vingers en likte haar droge lippen. Waarom konden de bewakers haar niet rondleiden? Ze was niet een of andere mentor! Ze had wel belangrijkere dingen aan haar hoofd dan een groentje te verzorgen. Geïrriteerd keek ze vanaf haar cel naar de klok. Nog 10 minuten en dan zou een bewaker haar naar de nieuweling brengen zodat zij de rest van het klusje kon klaren. Anastasija rolde van haar rug en ging zitten, ze graaide snel haar zwarte schoenen onder haar bed vandaan en trok ze langzaam aan. Haar blik gleed door de cel. Joli was waarschijnlijk douchen dus moest ze zichzelf maar even vermaken dus pakte haar boek en begon te lezen.

“Alesio” Anastasija hief ongeïnteresseerd haar kin op en keek naar de bewaker die met zijn handen in zijn zijde in de opening van haar cel stond. “Het is tijd” De bewaker draaide zich om en stapte weg. Ana gooide haar boek op haar bed en volgde de bewaker die haar door de gangen heen leidde. Haar schoenen slofte op de grond om te laten merken dat ze hier totaal geen zin in had maar de mannelijke bewaker negeerde haar volkomen. Terwijl ze veder liepen over handde hij een kleine houtenbord waar wat notitieblaadjes op stonden. “Moet ik dit serieus allemaal doornemen?” Vroeg ze met samen geknepen ogen maar de bewaker hield alleen zijn schouders op en opende de deur van de binnenplaats. “Zorg er gewoon voor dat ze alles weet wat ze moet weten” Bromde hij en liet Ana de binnenplaats inlopen waarna hij meteen de deur achter zich dicht sloeg. “Eto budet” Mompelde ze tegen haarzelf in het Russische en stapte door de binnenplaats heen. Haar gifgroene hadden weer dezelfde duistere gloed  toen ze zich door menigte heen stapte. Na een paar kleine minuutjes zag ze dat de deur weer werd geopend en een meisje naar binnen werd gebracht door een bewaker. Haar ogen bekeken snel de nieuweling toen ze eenmaal binnen was gebracht en meteen verscheen er een sneaky grijns op der smoel. De gene die daar stond herkende ze uit duizenden. Anastasija stapte zonder twijfelen haar richting op maar zorgde ervoor dat ze niet gezien werd. Toen ze eenmaal achter der stond legde ze haar hand op der schouder om haar te laten omdraaien. “Surprise, bitch”

Een hand op haar schouder liet haar uit haar dagdroom ontwaken en opschrikken."Surprise, bitch" Was het enige wat ze hoefde te horen. Anastasija Alesio. Een oude vriendin. De moordenaar van haar zus. Haar handen vormde zich tot vuisten, maar ze haalde niet uit. Omdat er een bewaker naast haar stond en ze nooit iets begon wat ze niet kon winnen. Haar kaakspieren spande zich aan en een woest gefluister verliet haar lippen met haar zware, Britse accent. "Ze vertrouwde je." Haar hart begon adrenaline door haar lichaam te pompen als een pomp in een luchtbed. Haar handen wouden slaan, haar armen haar omhelzen. Haar vertellen hoeveel ze haar had gemist en haar vergaf, maar ze kreeg het niet voor elkaar. Haar hart en haar brein hadden een soort botsing met gevoelens. Geluk, woede, vreugde en haat. Het waren vreemde gevoelens om door elkaar te voelen. Hoe iemand je dag goed kan maken, maar tegelijk veel te veel roet in het eten gooit. "Ik vertrouwde je." Met haar stem nog steeds een fluistering draaide ze zich eindelijk om naar Anastasija. Haar bijna zwarte ogen speurde haar gezicht om te zien hoeveel er veranderd was. Of het haar had gesloopt, misschien? "Waarom?"Haar stem sloeg over terwijl ze de Rus aankeek. 

De schrikkerige reactie van haar liet haar grinniken, een valse grijns sierde haar lippen terwijl ze haar hand zo langzaam mogelijk van haar schouder liet glijden. Gewoon om te laten merken dat ze er echt is, dat er echt weer contact tussen hun was en dat weglopen geen zin meer had. Haar ogen hadden een geheimzinnige gloed toen ze uiteindelijk het contact verbrak. "Ze vertrouwde je." Haar blik gleed over haar oude vriendin toen de woorden haar hadden bereikt en meteen werd ze overspoeld met een golf van woede, haar ogen knepen zich samen en haar lippen perste zich op elkaar. Ze wou dat wijf is goed door elkaar rammelen het uitschreeuwen hoe erg ze haar haatte. "Ik vertrouwde je." Een gefrustreerde zucht rolde over haar lippen en ze haalde haar hand door haar haren. "Are you fucking kidding me?" Ze rolde met haar ogen en ze pakte haar bril uit haar zak en schoof ze hem op haar neus met haar wijsvinger zodat de litteken op haar gezicht minder opviel. "Waarom?" Haar blik kruiste nu eindelijk met die van haar oude vriendin waarop Ana haar wenkbrauw kort ophield en wegkeek. "Please Lucy niet steeds oude koeien uit de sloot halen" Reageerde ze met haar dikke Russische accent en keek weer naar Lucy met dezelfde opgeheven wenkbrauw en sneaky glimlachje op haar gezicht.

Met de vieze sneaky glimlach zoals altijd op haar smoel geplakt keek ze hoe haar old friend woest haar nagels in haar palmen drukte en grinnikend van de domme daad om haar zelf pijn te doen zette ze een stap dichterbij. Lucy was inmiddels al omgedraaid, -waarschijnlijk te bang om haar 'vijand' onder ogen te zien- en mopperde over de bewaker. Ana drukte haar bril nog iets meer haar neus op en ging op haar dooie gemakje voor Lucy staan. "Goed nieuws mopje, ik ben je begeleider dus hoe hard je ook moppert die bewaker zie je niet meer terug" Ze gaf haar een knipoog voor ze met de houten bord een paar op haar blote hand sloeg en omdraaide en wegliep om vervolgens die trut even de weg te wijzen.